თუ ღმერთი არ არსებობს, მაშინ ყველაფერი დასაშვებია - დოსტოევსკი
ღმერთიც გვწამდა, ხატიც, ჭირიც და ლხინიც რომ გვკითხოს კაცმა, თურმე ყველაზე კარგი ერი ვართ, ჩვენვე გამოვიგონეთ, რომ ღვთისმშობლის წილხვედრ მიწაზე ვცხოვრობთ, რომ ღმერთთან მისვლა იმიტომ დავაგვიანეთ, რომ მას ვადღეგრძელებდით, არადა...... ვღრეობდით, ვმღეროდით, ვცეკვავდით, ვტკბებოდით, ანუ ვაკეთებდით იმას, რაც შეგვიძლია და კარგად გამოგვდის.....
რომ გვკითხოთ, გვიყვარს ღმერთი, რეალურად კი ერთმანეთი კი არა, საკუთარი თავიც კი არ გვიყვარს.....
დავდივართ ეკლესიებში, მეტანიებს და ლოცვებს აღვავლენთ, ვმარხულობთ, სანთლებით ვანათებთ საკურთხევლებს, ეკლესიაში შემოსულ მათხოვრებს ვეხმარებით, მოძღვარი გვიკურთხებს პურს, წყალს, ჰაერს, მანქანას, სახლს, კოცნას და სექსსაც კი....
ვლოცულობთ გულმხურვალედ და მეტროს ესკალატორზე ძლივს შემომდგარ მოხუც კაცს დავცინით, ”სოფლელსა” და ”ჩამორჩენილს” ვუწოდებთ... ლამის ჩადრჩამოფარებულებმა ვიაროთ და ამ დროს შეგვიძლია ადამიანი შევიძულოთ იმიტომ, რომ ”ვინმესტია”, იმიტომ რომ ჩინელია და თან მომრავლდნენ, იმიტომ რომ ინდოელია და სამედიცინოში სასწავლებლად ჩამოეთრნენ, იმიტომ რომ რუსია და ოკუპანტია, იმიტომ რომ პანკი, როკერი და ცხვირგახვრეტილია და იმიტომ რომ ....
მიტევებას, სიყვარულს, სამართლიანობას ვქადაგებთ ყოველ დღე, ჩვენ კი ერთმენეთს თვალიდან ფხას ვუღებთ, პატარა შეცდომას არ ვპატიობთ და მსჯავრიც ჩვენ თვითონ გამოგვაქვს.... ვკლავთ, ვაუპატიურებთ, ვაწამებთ, ვატყვევებთ, ვწვავთ, ვჭამთ.....
ვთამაშობთ..... ვიგებთ, ვაგებთ, ვაწყობთ, ვარჩევთ
ვსვავთ, ვეწევით, ვიკეთებთ......
ქრისტიანული თეოლოგია გვასწავლის, ჩვენ იმიტომ გავჩნდით, რომ გვიყვარდეს შემოქმედი და ერთმანეთიო, ჩვენ გვიყვარს ჩვენი შემოქმედი, მაგრამ არ გვიყვარს ერთმანეთი.... ყველა მითითებას პირნათლად ვასრულებთ, სანამ შემოვა პერსონიზაცია....
ათეისტები ბევრად პირნათელნი არიან ღმერთთან.....
სოკრატესთვის ცოდვა ცუდის არცოდნა იყო, ჩვენ კი ვცდილობთ ნაკლები ვიცოდეთ, ჩვენთან არცოდნა არცოდვაა......
ხელს ვიშვერთ მისკენ, პატიებასა და შეწევნას ვითხოვთ შეცოდებისათვის, გარეთ გამოვალთ და გვავიწყდება.... ღმერთი გვიყვარს, ადამიანები კი არა.....
გავნელდით, გავგრილდით, გავცივდით, გავთეთრდით.....
