დე, იცი, მე თვითონ ავაშენე, მე თვითონ მოვრთე და მოვკაზმე, მე თვითონ ვაფარებდი ხელებს, როცა ქარი ქროდა და მე თვითონვე დავადგი ფეხი...

იცი, დე, ბავშვობაში ზღაპარს რომ მიკითხავდი კაცზე, რომელიც სახლს აშენებდა და სხვები უნგრევდნენ, მეტირებოდა და ცრემლებს ჩუმად ვიწმენდდი, რომ არ დაგენახა...

იგივე განცდაა..
ალბათ უფრო მწარე..
ალბათ არა! ნამდვილად...

ისევ უკან ვიხედები, ან გვერდზე, ან თავს ვხრი...
ვიყურები იქით, საითაც არ ხარ...
ისევ მრცხვენია ჩემი ცრემლების..
და ისევ...

აღარ მიყვარს ზღაპრები და აღარც სიზმრებს მინდა ვხედავდე...

ეს კუბიკებიც, ბავშვობიდან გამომყვა, ისევე როგორც ოცნების უნარი, გამუდმებით ვშლი და ვაწყობ... მგონი ნევროზიც მაქვს...

ასე ვაშენებ ჩემს სამყაროს, ხან ფერადი კუბიკებით, ხანაც შავ-თეთრით...

დავგეგმე...
შევახამე...
მოვზომე...
მაგრამ ვეღარ დავაწყვე...

ჰოდა დავანგრიე(თ).....

რა მნიშვნელობა აქვს კარგად დასრულდა თუ ცუდად...
მთავარია, რომ დასრულდა.
და დავსვი წერტილი!....

დე, იცი, გავიზარდე და ახლა აღარ ვტირი ბიძია თომაზე...

ახლა ჩემს ცხოვრებაზე მეტირება, უფრო მეტი ემოციით და სიბრალულით...
კალთა მათხოვე, იქ არ შემრცხვება ჩემი ცრემლების...

რაც შეგეხება “შენ”!..
ახლა ეს უნდა ვაშენო...
და უნდა ვუყურო ჩემსავე აშენებულ (უ)შენობას...

აღარ მჯერა ზღაპრების...
და საერთოდაც, დავაკვირდი, რომ ახალი წელი ყოველთვის 31 მარტს დგება და არა მაშინ, როცა ფეიერვერკს უშვებს ჩემი მეზობელი...

იმასაც დავაკვირდი, რომ შავ (უ)შენობას ავაშენებ, თუ ფერადს, მზე მაინც ანათებს და მათბობს, ისევე როგორც მაშინ.

მე არ ვიცი სად იწყება სამოთხე და სად მთავრდება ჯოჯოხეთი, თუმცა კარგად ვიცი სად ვიწყები მე და სად მთავრდები შენ!!....

სწორედ აქ!.. ძახილის ნიშნით და დიდი შავი წერტილით, მძიმედ დასმულით, მაგრამ მაინც!..

მე 1 წელი რუსეთზე დამოკიდებულ საქართველოში ვიცხოვრე. 20 წელია დამოუკიდებელი საქართველოს მოქალაქე ვარ, თუმცა ვერ მივხვდი როდის ვიყავი თავისუფალი, მაშინ, როცა დედა ლუკმა-პურის საშოვნელად საქართველოს ფარგლებს გარეთ გავგზავნე, თუ მაშინ, როცა ამ ლუკმა-პურს პაპა პურის რიგში ელოდა...

იქნებ მაშინ, როცა თავისუფლად გავედი ქუჩაში და დაყაჩაღების არ შემეშინდა, ან იქნებ მაშინ, როცა ავტომატიანი კაცები მამას მანქანით აჩერებდნენ... მახსოვს როგორ ვკანკალებდი შიშისგან და როგორ ამოვისუნთქე, როცა მამას ქსივამ “გაჭრა”.

იქნებ მაშინ, როდესაც ბებიამ ჩუმად ნაყიდი ფარდა ჩემს ოთახში დაკიდა და ძალიან მომწონდა მასზე ამოქარგული ორნამენტები, ან იქნებ მაშინ, როდესაც მამას ნათხოვარი მოტოროლათი ვიწონებდი თავს. 

თავისუფლება იქნებ მაშინ ვიგრძენი, როდესაც საარჩევნო უბანზე მივედი ერთ-ერთი ნომრის შემოსახაზად, ან ყველას გადასახაზად...

იქნებ ახლა ვარ თავისუფალი, როცა ამ პოსტს ვწერ...

ვერაფრით მივხვდი სად და როდის ვიყავი ან ვარ თავისუფალი. ან როგორ შეიძლება შევიგრძნო...

ვიცი, ვხვდები და ვაცნობიერებ, რომ ორივე ფეხით საკმაოდ მყარად ვდგავარ მიწაზე, თუმცა გამუდმებით მაქვს განცდა, რომ ფეხქვეშ მიწა მეცლება... ეს ხომ არაა თვისუფლება? თუ პირიქით, არადეკლარირებული მონობაა?

თავისუფლება? სურვილს მოწყურება? ვისი ან რისი? საიდან, როგორ და რანაირად?

იმას ვხვდები რისი მოტანა უნდოდა ან შეეძლო დამოუკიდებლობის დეკლარაციას, თუმცა ვერაფრით მივმხვდარვარ რატომ არ შევიცვალეთ თავად ჩვენ? იქნებ სწორედ იმიტომ, რომ ვერ ვგრძნობთ თავისუფლებას?

ჩიტია მხოლოდ თავისუფალი, როცა თავისუფლებას მას მსაზღვრელად ვუყენებთ?

იქნებ სწორედ ესაა ის უსასრულო დასასრული, რისიც ასე მეშინია მე...

ან იქნებ!...

თქვენ როდის იყავით თავისუფლები? მაშინ, როცა აქციიდან აქციაზე დარბოდით და სახელს სახელზე ყვიროდით, თუ მაშინ, როცა სწორედ სიმღერ-სიმღერით ვკარგავდით აფხაზეთსა და სამაჩაბლოს?

იქნებ მაშინ, როდესაც სტალინის ბიუსტს აფეთქებდით და ისტორის შლიდით, აფხეკდით და ანადგურებდით პირისაგან მიწისა...

ან იქნებ!..

ცოტა ძველი პოსტი :))

იმდენი იძახეს და ილაპარაკეს რეალ თივიზე, რომ ჩამართვევინეს მეც და მაყურებინეს...

ჩვენი დასავლელი მეგობრებივით აღშფოთებულმა, იმ დღესვე "დავაძინე" არხი...

შემდეგ ყური მოვკარი თამარ დარსაველიძე ფიტულებთან ინტერვიუს აკეთებსო და რაღა თქმა უნდა, კვლავ მოვძებნე სიხშირე...

ჟურნალისტი ალასანიას ფიტულის წინ რომ დავინახე, გამიჩნდა “ბრწყინვალე” იდეა...

და...

რატომაც არა??

- მისტერ პატრიკ, რისი სუნი მაქვს მე?
- სიცოცხლის.
- რა სუნია ეს?
- ყველაზე მძაფრი მთელს მსოფლიოში.
- თქვენ თუ გაქვთ სუნი?
- არა, მაგრამ მე უსუნოდ არ დავბადებულვარ.
- აბა რა მოხდა?
- .. . ..
- არსებობს ჟან ბატისტ გრენუი?
- კი, ის ჩემში დაიბადა, გაიზარდა და აქვე მოაწყო მკვლელობა ჩემივე სუნის.
- რატომ დაუშვით ეს?
- სუნით მიხვდა, რომ ვერ შევეწინააღმდეგებოდი.
- სიტყვაძუნწობის სუნი მცემს :)
- მე მაგ სუნს თავდაცვის მექანიზმს ვუწოდებ.
- რისგან ან ვისგან თავდაცვის?
- თქვენგან.
- მე თავს არ გესხმით
- .. . ..
- ?
- კარგად ბრძანდებოდეთ!.. სასიამოვნო სურნელს გისურვებთ :))

ზუსტად ასეთი წარმომიდგენია ჩემი ყველაზე სურნელოვანი ინტერვიუ პატრიკ ზიუსკინდთან, სწორედ ასეთივე წარმომიდგენია მისი განწყობა...

დღეს და მითუმეტეს ამ შუა ღამეს რატომ მომინდა ამ პოსტის დადება არ ვიცი, თუმცა, ალბათ როცა განთიადს აივანზე შეხვდები ლეპტოპით ხელში და ალიონის სუნს შეიყნოსავ, რთულია, ცდუნებას გაუძლო და არ მოძებნო ერთ დროს ოცნებით ჩაწერილი ინტერვიუ პატრიკ ზიუსკინდთან :)