დე, იცი, მე თვითონ ავაშენე, მე თვითონ მოვრთე და მოვკაზმე, მე თვითონ ვაფარებდი ხელებს, როცა ქარი ქროდა და მე თვითონვე დავადგი ფეხი...

იცი, დე, ბავშვობაში ზღაპარს რომ მიკითხავდი კაცზე, რომელიც სახლს აშენებდა და სხვები უნგრევდნენ, მეტირებოდა და ცრემლებს ჩუმად ვიწმენდდი, რომ არ დაგენახა...

იგივე განცდაა..
ალბათ უფრო მწარე..
ალბათ არა! ნამდვილად...

ისევ უკან ვიხედები, ან გვერდზე, ან თავს ვხრი...
ვიყურები იქით, საითაც არ ხარ...
ისევ მრცხვენია ჩემი ცრემლების..
და ისევ...

აღარ მიყვარს ზღაპრები და აღარც სიზმრებს მინდა ვხედავდე...

ეს კუბიკებიც, ბავშვობიდან გამომყვა, ისევე როგორც ოცნების უნარი, გამუდმებით ვშლი და ვაწყობ... მგონი ნევროზიც მაქვს...

ასე ვაშენებ ჩემს სამყაროს, ხან ფერადი კუბიკებით, ხანაც შავ-თეთრით...

დავგეგმე...
შევახამე...
მოვზომე...
მაგრამ ვეღარ დავაწყვე...

ჰოდა დავანგრიე(თ).....

რა მნიშვნელობა აქვს კარგად დასრულდა თუ ცუდად...
მთავარია, რომ დასრულდა.
და დავსვი წერტილი!....

დე, იცი, გავიზარდე და ახლა აღარ ვტირი ბიძია თომაზე...

ახლა ჩემს ცხოვრებაზე მეტირება, უფრო მეტი ემოციით და სიბრალულით...
კალთა მათხოვე, იქ არ შემრცხვება ჩემი ცრემლების...

რაც შეგეხება “შენ”!..
ახლა ეს უნდა ვაშენო...
და უნდა ვუყურო ჩემსავე აშენებულ (უ)შენობას...

აღარ მჯერა ზღაპრების...
და საერთოდაც, დავაკვირდი, რომ ახალი წელი ყოველთვის 31 მარტს დგება და არა მაშინ, როცა ფეიერვერკს უშვებს ჩემი მეზობელი...

იმასაც დავაკვირდი, რომ შავ (უ)შენობას ავაშენებ, თუ ფერადს, მზე მაინც ანათებს და მათბობს, ისევე როგორც მაშინ.

მე არ ვიცი სად იწყება სამოთხე და სად მთავრდება ჯოჯოხეთი, თუმცა კარგად ვიცი სად ვიწყები მე და სად მთავრდები შენ!!....

სწორედ აქ!.. ძახილის ნიშნით და დიდი შავი წერტილით, მძიმედ დასმულით, მაგრამ მაინც!..

მე 1 წელი რუსეთზე დამოკიდებულ საქართველოში ვიცხოვრე. 20 წელია დამოუკიდებელი საქართველოს მოქალაქე ვარ, თუმცა ვერ მივხვდი როდის ვიყავი თავისუფალი, მაშინ, როცა დედა ლუკმა-პურის საშოვნელად საქართველოს ფარგლებს გარეთ გავგზავნე, თუ მაშინ, როცა ამ ლუკმა-პურს პაპა პურის რიგში ელოდა...

იქნებ მაშინ, როცა თავისუფლად გავედი ქუჩაში და დაყაჩაღების არ შემეშინდა, ან იქნებ მაშინ, როცა ავტომატიანი კაცები მამას მანქანით აჩერებდნენ... მახსოვს როგორ ვკანკალებდი შიშისგან და როგორ ამოვისუნთქე, როცა მამას ქსივამ “გაჭრა”.

იქნებ მაშინ, როდესაც ბებიამ ჩუმად ნაყიდი ფარდა ჩემს ოთახში დაკიდა და ძალიან მომწონდა მასზე ამოქარგული ორნამენტები, ან იქნებ მაშინ, როდესაც მამას ნათხოვარი მოტოროლათი ვიწონებდი თავს. 

თავისუფლება იქნებ მაშინ ვიგრძენი, როდესაც საარჩევნო უბანზე მივედი ერთ-ერთი ნომრის შემოსახაზად, ან ყველას გადასახაზად...

იქნებ ახლა ვარ თავისუფალი, როცა ამ პოსტს ვწერ...

ვერაფრით მივხვდი სად და როდის ვიყავი ან ვარ თავისუფალი. ან როგორ შეიძლება შევიგრძნო...

ვიცი, ვხვდები და ვაცნობიერებ, რომ ორივე ფეხით საკმაოდ მყარად ვდგავარ მიწაზე, თუმცა გამუდმებით მაქვს განცდა, რომ ფეხქვეშ მიწა მეცლება... ეს ხომ არაა თვისუფლება? თუ პირიქით, არადეკლარირებული მონობაა?

თავისუფლება? სურვილს მოწყურება? ვისი ან რისი? საიდან, როგორ და რანაირად?

იმას ვხვდები რისი მოტანა უნდოდა ან შეეძლო დამოუკიდებლობის დეკლარაციას, თუმცა ვერაფრით მივმხვდარვარ რატომ არ შევიცვალეთ თავად ჩვენ? იქნებ სწორედ იმიტომ, რომ ვერ ვგრძნობთ თავისუფლებას?

ჩიტია მხოლოდ თავისუფალი, როცა თავისუფლებას მას მსაზღვრელად ვუყენებთ?

იქნებ სწორედ ესაა ის უსასრულო დასასრული, რისიც ასე მეშინია მე...

ან იქნებ!...

თქვენ როდის იყავით თავისუფლები? მაშინ, როცა აქციიდან აქციაზე დარბოდით და სახელს სახელზე ყვიროდით, თუ მაშინ, როცა სწორედ სიმღერ-სიმღერით ვკარგავდით აფხაზეთსა და სამაჩაბლოს?

იქნებ მაშინ, როდესაც სტალინის ბიუსტს აფეთქებდით და ისტორის შლიდით, აფხეკდით და ანადგურებდით პირისაგან მიწისა...

ან იქნებ!..

ცოტა ძველი პოსტი :))

იმდენი იძახეს და ილაპარაკეს რეალ თივიზე, რომ ჩამართვევინეს მეც და მაყურებინეს...

ჩვენი დასავლელი მეგობრებივით აღშფოთებულმა, იმ დღესვე "დავაძინე" არხი...

შემდეგ ყური მოვკარი თამარ დარსაველიძე ფიტულებთან ინტერვიუს აკეთებსო და რაღა თქმა უნდა, კვლავ მოვძებნე სიხშირე...

ჟურნალისტი ალასანიას ფიტულის წინ რომ დავინახე, გამიჩნდა “ბრწყინვალე” იდეა...

და...

რატომაც არა??

- მისტერ პატრიკ, რისი სუნი მაქვს მე?
- სიცოცხლის.
- რა სუნია ეს?
- ყველაზე მძაფრი მთელს მსოფლიოში.
- თქვენ თუ გაქვთ სუნი?
- არა, მაგრამ მე უსუნოდ არ დავბადებულვარ.
- აბა რა მოხდა?
- .. . ..
- არსებობს ჟან ბატისტ გრენუი?
- კი, ის ჩემში დაიბადა, გაიზარდა და აქვე მოაწყო მკვლელობა ჩემივე სუნის.
- რატომ დაუშვით ეს?
- სუნით მიხვდა, რომ ვერ შევეწინააღმდეგებოდი.
- სიტყვაძუნწობის სუნი მცემს :)
- მე მაგ სუნს თავდაცვის მექანიზმს ვუწოდებ.
- რისგან ან ვისგან თავდაცვის?
- თქვენგან.
- მე თავს არ გესხმით
- .. . ..
- ?
- კარგად ბრძანდებოდეთ!.. სასიამოვნო სურნელს გისურვებთ :))

ზუსტად ასეთი წარმომიდგენია ჩემი ყველაზე სურნელოვანი ინტერვიუ პატრიკ ზიუსკინდთან, სწორედ ასეთივე წარმომიდგენია მისი განწყობა...

დღეს და მითუმეტეს ამ შუა ღამეს რატომ მომინდა ამ პოსტის დადება არ ვიცი, თუმცა, ალბათ როცა განთიადს აივანზე შეხვდები ლეპტოპით ხელში და ალიონის სუნს შეიყნოსავ, რთულია, ცდუნებას გაუძლო და არ მოძებნო ერთ დროს ოცნებით ჩაწერილი ინტერვიუ პატრიკ ზიუსკინდთან :)

მიზანმორღვეულები

თქვენ ალბათ არ იცით, მაგრამ უკვე დიდი ხანია ვამტკიცებ, გავცივდითთქო...

რამდენიმე დღის წინ მივხვდი, რომ არ ვაჭარბებდი...

მეტსაც გეტყვით, უბრალოდ კი არ გავცივდით, გავყვითლდით, გავიყინეთ, გავბოროტდით და მოვწყდით მთავარ მიზანს, რომელიც ერთი შეხედვით ერთი გვქონდა ან უნდა გვქონოდა - ამ მიზანს დედამიწაზე ადამიანად ცხოვრება ერქვა... ანგელოზობა კი არა, ადამიანობა...

ერთი შეხედვით მარტივი მიზანი კუბოს კარამდე კი არა, ზოგმა 20 წლამდეც ვერ მოიტანა. თუმცა კვლავ ვაგრძელებთ წირვა-ლოცვისა და ქადაგების მოსმენას... ნეტავ რა სინდისით???

ურთიერთობები რომ გაცივდა იმას ვამტკიცებ, თუმცა თითქმის რომ აღარ არსებობს ეს ურთიერთობები ამაზე არ მიფიქრია... რაც გვაქვს ისიც დისკომფორტს გვიქმნის, დიალოგის ერთი ან მეორე მხარის ბოღმანარევი ქარაგმების გამო... ჩვენი კომუნიკაციის პროცესი სოციალური ქსელებით შემოიფარგლება, ალბათ ამის გამოა მას დიდ მომავალს რომ უწინასწარმეტყველებენ...

ერთი შეკითხვა მაწვალებს, როგორ შეიძლება მამა ვიტალის ცხოვრების მკითხველი ”რბილად” გკბენდეს, თავმოყვარეობას გილახავდეს (ყოველ შემთხვევაში ცდილობდეს)... ამავე დროს კდემამოსილებაზე, ჰუმანიზმის პრინციპებზე, სიკეთესა და სიყვარულზე აშკარა ყალბი აღფრთოვენებით საუბრობდეს...

ესენი ზუსტად ისეთ ქვეყანას ააშენებენ, როგორზეც ოცნებობენ... სადაც ამა სოფლის ძლიერები ზემოთ არიან, დანარჩენები კი ქვემოდან უმღვრევენ წყალს... სადაც პატარასთან დიდები იქნებიან და დიდებთან თავმოკატუნებულები... სადაც სუსტი, დაუცველი, გაუნათლებელი და უნიჭო მოიკვეთება პირისაგან მიწისა... სადაც სასაპნე ქარხანა წარმატებით გადაგ(ვ)ამუშავებს სურნელოვან საპნად... სადაც მხოლოდ და მხოლოდ ფიზიკურად სუფთები იარსებებენ... სადაც ჰუმანიზმის ადგილი არ იქნება... და სადაც მხოლოდ ისინი იქნებიან...

ბოლოს?? ბოლოს ერთმანეთი ისე შემოეხარჯებათ, რომ სასაპნე ქარხნისთვისაც აღარ ივარგებენ... დაილევიან, როგორც ეტგარ კერეტის პერსონაჟი ცოლ-ქმარი ილევა მათი შვილის გაზრდის ხარჯზე... ისინი თავიანთში ბოროტებას ზრდიან, რომელიც მალე მთელ სხეულზე მოედებათ... ეს ყველაფერი კი გულიდან დაიწყება... უგულოდ ცხოვრებას კი საპნის ბედი უთუოდ სჯობს...

მაინც მოუწევთ ”უახლოეს” განსაწმენდელში საკუთარი სხეულის დატოვება, თუმცა უგულოდ, მაგრამ მაინც...

პ.ს. ეჰ, ნეტავ, მე სად ვარ? რა ვიცი ვარ?? იქნებ არცა ვარ?? ან რაღა ვარ?? ან აქა ვარ??

თუ ღმერთი არ არსებობს, მაშინ ყველაფერი დასაშვებია - დოსტოევსკი


ღმერთიც გვწამდა, ხატიც, ჭირიც და ლხინიც რომ გვკითხოს კაცმა, თურმე ყველაზე კარგი ერი ვართ, ჩვენვე გამოვიგონეთ, რომ ღვთისმშობლის წილხვედრ მიწაზე ვცხოვრობთ, რომ ღმერთთან მისვლა იმიტომ დავაგვიანეთ, რომ მას ვადღეგრძელებდით, არადა...... ვღრეობდით, ვმღეროდით, ვცეკვავდით, ვტკბებოდით, ანუ ვაკეთებდით იმას, რაც შეგვიძლია და კარგად გამოგვდის.....
რომ გვკითხოთ, გვიყვარს ღმერთი, რეალურად კი ერთმანეთი კი არა, საკუთარი თავიც კი არ გვიყვარს.....

დავდივართ ეკლესიებში, მეტანიებს და ლოცვებს აღვავლენთ, ვმარხულობთ, სანთლებით ვანათებთ საკურთხევლებს, ეკლესიაში შემოსულ მათხოვრებს ვეხმარებით, მოძღვარი გვიკურთხებს პურს, წყალს, ჰაერს, მანქანას, სახლს, კოცნას და სექსსაც კი....

ვლოცულობთ გულმხურვალედ და მეტროს ესკალატორზე ძლივს შემომდგარ მოხუც კაცს დავცინით, ”სოფლელსა” და ”ჩამორჩენილს” ვუწოდებთ... ლამის ჩადრჩამოფარებულებმა ვიაროთ და ამ დროს შეგვიძლია ადამიანი შევიძულოთ იმიტომ, რომ ”ვინმესტია”, იმიტომ რომ ჩინელია და თან მომრავლდნენ, იმიტომ რომ ინდოელია და სამედიცინოში სასწავლებლად ჩამოეთრნენ, იმიტომ რომ რუსია და ოკუპანტია, იმიტომ რომ პანკი, როკერი და ცხვირგახვრეტილია და იმიტომ რომ ....

მიტევებას, სიყვარულს, სამართლიანობას ვქადაგებთ ყოველ დღე, ჩვენ კი ერთმენეთს თვალიდან ფხას ვუღებთ, პატარა შეცდომას არ ვპატიობთ და მსჯავრიც ჩვენ თვითონ გამოგვაქვს.... ვკლავთ, ვაუპატიურებთ, ვაწამებთ, ვატყვევებთ, ვწვავთ, ვჭამთ.....

ვთამაშობთ..... ვიგებთ, ვაგებთ, ვაწყობთ, ვარჩევთ

ვსვავთ, ვეწევით, ვიკეთებთ......

ქრისტიანული თეოლოგია გვასწავლის, ჩვენ იმიტომ გავჩნდით, რომ გვიყვარდეს შემოქმედი და ერთმანეთიო, ჩვენ გვიყვარს ჩვენი შემოქმედი, მაგრამ არ გვიყვარს ერთმანეთი.... ყველა მითითებას პირნათლად ვასრულებთ, სანამ შემოვა პერსონიზაცია....

ათეისტები ბევრად პირნათელნი არიან ღმერთთან.....

სოკრატესთვის ცოდვა ცუდის არცოდნა იყო, ჩვენ კი ვცდილობთ ნაკლები ვიცოდეთ, ჩვენთან არცოდნა არცოდვაა......

ხელს ვიშვერთ მისკენ, პატიებასა და შეწევნას ვითხოვთ შეცოდებისათვის, გარეთ გამოვალთ და გვავიწყდება.... ღმერთი გვიყვარს, ადამიანები კი არა.....

გავნელდით, გავგრილდით, გავცივდით, გავთეთრდით.....

არასოდეს არაფერს არ ვთვლი, არც ვწონი, არც ვზომავ, არც ვანგარიშობ... ბავშვობიდან არ მიყვარს ციფრები...

არასოდეს არ ვცდილობ ვიყო ყურადღებიანი, თბილი, მეგობრული, გულისხმიერი.... ბავშვობიდან ვერ ვიტან სიყალბეს...

არასოდეს არ ვჯდები საჭმელად პირველი..... ბავშვობიდან ვერ ვიტან მაგიდის გაშლას.....

არასოდეს არ ვდგები სუფრიდან ბოლო....

არასოდეს გავსულვარ საქართველოს ფარგლებს გარეთ..... იმიტომ კი არა, რომ სამშობლო მიყვარს, პატრიოტი ვარ ან ჩემი ქვეყნის გარდა ვერსად ვიცხოვრებ..... უბრალოდ ვიზას არ მაძლევენ...

არასოდეს გამისინჯავს გველი, ბაყაყი და სხვა ათასი საზიზღრობა, იმიტომ კი არა, რომ არ მაინტერესებს, უბრალოდ ფულს ვერასოდეს გავიმეტებ ბაყაყში...

არასოდეს შემყვარებია უგონოდ, უზომოდ, ცამდე და იმის იქით, იმიტომ კი არა, რომ გული არ მაქვს, არ შემხვედრია უბრალოდ ჯერ......

არასოდეს არ ვირჩევ მეგობრებს მათი სოციალური სტატუსით, რელიგიური ნიშნით, სექსუალური ორიენტაციის მიხედვით, იმიტომ კი არა, რომ მძულს რასიზმი ან რამე სხვა ”იზმი”, უბრალოდ არც ერთი მეგობარი არ მყავს....

ვინტერესდები ყველაფრით: პოლიტიკით, ეკონომიკით, სპორტით, კულტურით, ჯანდაცვით, განათლებით, სოციალური ქსელით, რელიგით...... იმიტომ კი არა, რომ მაინტერესებს, უბრალოდ მჭირდება.....

თავისუფალ დროს ვკითხულობ წიგნებს, იმიტომ კი არა, რომ ნაკითხი ვიყო.... უბრალოდ დრო გამყავს....

არასოდეს არ ვტირი, არ ვწუწუნებ, იმიტომ კი არა, რომ არაფერი მაწუხებს..... თავზე არ გახვევთ.....

არასოდეს ვარ გულწრფელი, გილღია, მიმნდობი... უბრალოდ ეს ათასგზის ადაპტირებული მეთოდია, როგორ არ უნდა გეტკინოს გული...

არასრულფასოვნების კომპლექსი


ტერმინი “არასრულფასოვნების კომპლექსი” ფსიქოლოგიაში ფროიდის მოსწავლემ, ალდგორ ადლენმა დაამკვიდრა. მისი აზრით, არასრულფასოვნების კომპლექსი ადამიანის თანდაყოლილი თვისებაა და მას ცხოვრების მამოძრავებელ ძალად მიიჩნევს, რადგან სწორედ ეს განცდა წარმოადგენდა სწრაფვას სრულქმნისაკენ.

მიუხედავ ადლერის ამ გამონათქვამისა, ვფიქრობ, სულაც არაა ეს კომპლექსი წინსვლისა და გამარჯვების იმპულსი, რაგდან პიროვნებებს, რომლებსაც აწუხებთ შინაგანი კომპლექსები, იმდენად ეშინიათ წარუმატებლობის და რაც მთავარია, გარშემო არსებული სოციუმის რეაქციისა, რომ მუდამ ჩრდილში ყოფნას ამჯობინებენ. (ჩრდილში ჯდომით ვინ გარუჯულა წარმატების მზეზე?? )

არასრულფასოვნების კომპლექსი, ანუ თვითშეფასების დაბალი დონე, წარუმატებლობის შიში და კომპეტენტურობის დაბალი პროცენტული მაჩვენებელი – ასე ხსნიან ამ ტერმინს ფსიქოლოგები.

ალბათ ყველა ადამიანი ილტვის ე.წ სრულქმნისაკენ. თუმცა კი ეს ცნება ყველასთვის ინდივიდუალურია. ზოგი ამას სხეულის და გარეგნობის სრულყოფაში ხედავს, ზოგი გონებრივში, ზოგი ინდივიდუალიზმში, ხოლო როდესაც ადამიანის სურვილები, ამბიციები და შესაძლებლობები არ ემთხვევა ერთმანეთს, ჩნდება არასრულფასოვნების კომლექსი.

კომპლექსის ჩამოყალიბებაში ლომის წილი მიუძღვის ოჯახს, ანტურაჟს - იმ სოციუმსა, რომელშიც პატარა იზრდება. ეს კომპლექსი ხომ სწორედ ამ დროს, ბავშვობაში ჩნდება, შემდეგ კი, უკვე მოზრდილ ასაკში იჩენს თავს, მაშინ როცა თავის დამკვიდრებისა და საკუთარი შესაძლებლობების დასაბუთების დრო დგება.

არასწორი თვითშეფასება შეიძლება ჩამოუყალიბდეს ბავშვს, რომელსაც გამუდმებით რაღაცას უკრძალავენ. ჩვენი შიშიც რომ ეს “არ შემიძლია” მოდის სწორედ ამ შორეული ბავშვობიდან, როდესაც დედის თქმით “არ შეგვეძლო” გვეჭამა საკუთარი ხელით, ჩვენ თვითონ “ვერ გავაკეთებდით” ამა თუ იმ საქმეს და ა.შ.

სხვა გარემოში კი, სადაც ცდილობენ ბავშვი წაახალისონ, დაეხმარონ და გააკეთებინონ მას ესა თუ ის საქმე დამოუკიდებლად ან ვინმეს დახმარებით, ბავშვი თავდაჯერებული ხდება და უჩნდება განცდა, რომ ის არაფრით არაა სხვაზე ნაკლები.

ალბათ ხშირად გინახავთ არაორდინალურად ჩაცმულ-დახურული ახალგაზრდები, სხვადასხვა ფერის თმითა და ათასგვარი ლითონით აღჭურვილები. ყოველთვის მიჩნდებოდა შეკითხვა, რატომ აკეთებენ ისინი ამას? ჩემი აზრით იმიტომ, რომ ამით ყურადღებას იქცევენ, ე.ი აკლდა მათ მანმადე ეს ყურადღება, ანუ მან ვერ დაიმკვიდრა საკუთარი თავი ამათუიმ სოციალურ ჯგუფში, მაგალითად, ოჯახში, მეგობრების წრეში, სკოლაში და ა.შ. და თუ იმისთვის, რომ ყურადღება მიიქციოს, მას სჭირდება 9საყურე, იგი გაიკეთებს მას. ვფიქრობ ესეც ერთ-ერთი გამოხატულებაა შინაგანი კომპლექსის.

არადა, საზოგადოებაში თავის დამკვიდრება სულ ადვილია, თუკი იპოვე შენი ნიშა ამ ცხოვრებაში...